“ I am a Thai graphic Designer ”

เห็นด้วยเกิน 70% ครับ เรื่องพวกนี้พูดกันบ่อยๆทั้งในวงเหล้าและตามเว็บบอร์ด ลูกค้าเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย ขึ้นอยู่กับมาตรฐานและโอกาสของแต่ละคนที่จะไปเจอลูกค้าแบบไหน ลูกค้าที่เปิดกว้าง+เงินดี หรือลูกค้าแนวอาแป๊ะ+ไม่เปิดใจ+เงินจำกัด รายหลังนี่จะเจอกันเยอะ เพราะสังคมบ้านเรายังไม่เข้าใจคำว่ากราฟิกดีไซน์มากนัก ต้องทนกันไปกับปัญหานี้ โดยเฉพาะเด็กที่จบใหม่ๆเจอลูกค้าที่ว่ากันแทบทุกราย การทำงานส่วนนึงต้องตอบโจทย์ลูกค้าและต้องมีเอกลักษณ์ที่มันสร้างสรรค์ของตัวคนที่ออกแบบแฝงอยู่ งานบ้านเราโดยมากการตอบโจทย์ลูกค้าไม่ใช่ปัญหา ลูกค้าจะเอา เราก็ทำงานกันแบบเสกให้หรือหาทางทำออกมาตามโจทย์ได้แบบเนียนๆ แต่ปัญหาก็คือการสร้างเอกลักษณ์หรืออัตลักษณ์ที่แฝงอยู่ในชิ้นงานมันไม่ค่อยจะมี ทำให้คุณค่าของงานมันจืดจาง สวยแบบตามเทรนด์ งามแบบพิมพ์นิยม จนมันขาดความต่างในเรื่องการสร้างสรรค์

อีกส่วนที่ผมว่ามันเป็นปัญหาใหญ่มากๆ คือเรื่องคนทำงานในวงการบ้านเรานี่แหล่ะครับ บางครั้งแล้วพวกเราอาจจะต่างคนต่างภูมิใจในวิชาชีพของเรามากเกินไป จนมันเกิดค่านิยมว่าต้องเก่งต้องดังจนเกิดการแข่งขันกันแบบลึกๆ หวังไว้ว่าจะต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์ดีไซเนอร์เด่นดังกว่าใคร

อันที่จริงไม่ใช่เรื่องผิดที่ใครสักคนอยากเก่ง-อยากดัง โหน่ง-3 ช่ายังสถาปนาตัวเองเป็นตลกซุปเปอร์สตาร์แบบฮาๆได้ นับประสาอะไรกับคนทำงานในสายวิชาชีพนี้ แต่วิธีการก้าวเดินไปแบบมีปฎิสัมพันธ์และมนุษย์สัมพันธ์กับคนรอบข้างและเพื่อนๆร่วมวงการมันน่าจะมีคุณค่ามากกว่า

ไม่มีใครเป็นที่หนึ่งค้ำฟ้า สักวันนึงคลื่นลูกใหม่ๆก็จะก้าวมาแทนคลื่นลูกเก่า สิ่งที่เราควรจะช่วยกันทำน่าจะเป็นการละลายค่านิยมแบ่งก๊กแบ่งเหล่า หรือการพยายามไม่มองเพื่อนร่วมวงการว่าเป็นคู่แข่ง หาโอกาสชวนคนนอกวงที่ไม่เรารู้จักมาแจม มาจอย มาคุย เพราะทุกวันนี้คงปฏิเสธไม่ได้

ว่าลึกๆแล้วพวกเรายังเป็นแบบที่ว่า เพราะไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆจะเป็นแบบนั้นด้วยรึเปล่า จะเข้าไปคุยกับเขาก็เอ๊ะ เราจะทำตัวยังไง หรือ ไอ้นี่มันเทพ มันไม่คุยกับเราแน่ๆเลย …เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ถ้ารวมกันไม่ติดแล้ว การพัฒนาในภาพรวมของประเทศที่จะไปร่วมทำอะไรกับประเทศเพื่อนบ้านหรือในระดับนานาชาติก็คงเป็นไปในแบบตัวใครตัวมันเหมือนเดิม

กิจกรรมที่เกี่ยวกับงานด้านนี้หลายต่อหลายงานที่เกิดขึ้น รูปแบบที่เห็นๆกันก็คือมันดูสูงและเข้าไม่ถึง จัดแบบเฉพาะกลุ่มก้อน และน้อยครั้งมากที่จะเปิดโอกาสให้เด็กๆ หรือคนเก่งๆที่ไม่มีพื้นที่ในการแสดงไปเข้าร่วม มีอยู่อย่างเดียวที่สามารถจะทำได้คือเป็นเพียงผู้รับฟังและผู้ดูที่ดี ฟังจบดูจบ ก็จากกันไปแบบมึนๆ …เรื่องกิจกรรมในบ้านเรา 2-3 ปีที่ผ่านมาดีขึ้นตามลำดับ โดยส่วนใหญ่จะเป็นการทำกันสนุกๆกันเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งพาการมีสมาคมเป็นรูปเป็นร่างกันเลย แต่เวทีที่ให้แสดงออกแบบเปิดกว้างจริงๆสำหรับทุกผู้ทุกคนมันก็ยังน้อย หรือที่มีก็จะเป็นแนวๆที่มันค่อนข้างจะมั่วซั่วไปสักนิด เพราะสังคมยังเข้าใจงานกราฟิกในลักษณะฉาบฉวยอยู่ อย่างที่พี่เจ้าของบทสัมภาษณ์บอกเอาไว้นั่นแหล่ะครับ

กลุ่มคนที่มีสกิลใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้แต่ไม่มีสกิลในการออกแบบ ที่มักจะตัดราคา, ก๊อปปี้งาน อะไรพวกนี้ ผมว่าอย่าไปคิดมากกันเลย กลุ่มคนพวกนี้เขาทำงานกันอีกในตลาด ซึ่งเราคงไปทำงานแข่งกับเขาด้วยวิธีแบบนั้นไม่ไหว มันแสลงใจตัวเอง หม่นหมองความรู้สึก ถ้าลูกค้าเห็นคุณค่าของงานที่ดี เขาก็คงไม่อยากทำงานกับคนกลุ่มที่ว่า ..คนกลุ่มดังกล่าวจะเรียกตัวเองว่านักออกแบบด้วยการหลอกตัวเองหรือความภูมิใจอะไรก็ตาม แต่มันก็เป็นเรื่องที่เราต้องทำงานในแบบของเราต่อไป บางทีลูกค้างี่เง่าก็อาจจะมีงานที่ไม่ได้ดั่งใจเราบ้าง เราอาจจะทำงานเพื่อเงินในบางครั้ง

ทำงานเอาสนุกและทำออกมาอย่างตั้งใจในบางเวลา แต่อย่างน้อยเราก็ต้องทำงานในมาตรฐานของเรา และอย่าทำตัวหิวงานจนมากเกินไป ผมว่าก็พอแล้วล่ะ

ผมมีความรู้สึกชื่นและชอบในบทความนี้เป็นอย่างมากครับ และดีใจที่มี เรื่องราว ทัศนะ จิตนา รวมถึงเจตนา ที่ผ่านมุมมองในโสตของการตรึกตรอง อย่างถ่องแท้ครับ

แต่โดยองค์รวมแล้วผมเองก็ยังมีความคิดเห็นที่ค่อนข้างจะแตกต่างอยู่ ในหลายเรื่องและหลายประเด็นครับ
อันเนื่องมาจากประสบการณ์จริง ตรง และอ้อมที่ได้ผ่านและรวบรวมมา ซึ่งน่าจะเป็นว่า กิจกรรมและความเป็นวิชาชีพนั้น น่าจะมาคู่กันมากกว่า ในยุคและสมัยที่เป็น อันตรรกะ คำตอบอยู่ทั่วทุกตัวคนแล้ว ความเป็นกราฟฟิค ศิลปะไม่มีผิดและไม่มีถูก กราฟฟิค คือทางออกอีกมุมนึงของความเป็นศิลป์จรรโลงเท่านั้น!! ขึ้นชื่อว่ากราฟฟิค หรือศิลปิน ย่อมมีหนทางระบาย ขีดเขียน ฯลฯ ตามถนัด แต่สิ่งนึงที่ทุกคนมีไม่เท่ากันนั้น คือ ความมีคุณค่า ซึ่งทุกแนว ทั้งกิจกรรม หรือวิชาชีพ ถ้าขาดตรงนี้ก็ไร้ความจรรโลงสื่อศิลป์ให้ออกมาอย่างสวยงาม
อนึ่ง ในยุคสมัยปัจจุบันนี้คงปฎิเสธไม่ได้ว่า เศรษฐกิจ ผลประโยชน์กำไร ย่อมมีมามาก จนบางทีอาจจะทำลายส่วนที่เป็น เอกภาพ ในตนเองได้ แต่ทุกคนกำลังมุ่งไปในทางเดียวกันครับ คือ ความมีอาชีพเพื่อเลี้ยงปากท้อง ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นรูปแบบใดก็ตาม ล้วนแต่มีผลประโยชน์มาข้องเกี่ยวด้วยแล้วคงไม่มีใครทิ้งขว้างมันอย่างแน่นอน

ที่กล่าวมาจะน้ำลายแตกนี้ แค่อยากจะให้รู้ครับว่า ทุกทิศทาง ทุกการจรรโลง เพื่อความอยู่รอดนี้ ไม่มีคำว่า เจริญลงครับ ลองคิดดีดีอีกที เพื่อแต่เราไม่ได้มองในมุมที่กลับกันเท่านั้นเอง

ผมเป็นกราฟฟิคดีไซน์คนนึงที่ทำอาชีพนี้มานานมากแล้วครับ ส่งงานประกวดหรือแข่งขันมาก็หลายเวทีอยู่ ทั้งได้รางวัลและไม่ได้คละเคล้กันไป ไม่ว่าจะเป็นงาน ศิลปะ ต่างๆ ที่สร้างจากมือ หรืองานที่สร้างจากคอมฯ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นมืออาชีพที่ลูกค้าไว้วางใจผมต้องลดลงเลยหรือแม้แต่จะเปลี่ยนไปใช้บริการเจ้าอื่น

ทุกย่างล้วนเป็น ธรรมชาติ ครับ ไม่มีอะไรดีเกินไป หรือเลวเกินไป ทุกอย่างจะถูกหลอมตัว จนเป็นปัตเจต ในตัวเพียงคนๆ เดียว และคนเพียงคนเดียวนี้แหละครับที่จะเป็นผู้กำหนดต่อความเป็นไปของตัวเองได้ดีที่สุด อยู่ที่ว่าจะแคร์ต่อสายตาคนอื่นหรือเปล่า หรือจะเลือกเอาปากท้องของตัวและคนเคียง

ส่วนมาตรฐานของความสวยงามนั้นคงไม่มีใครหน้าใหนอาจหาญที่จะกำหนดมันครับ ผมเชื่อเหลือเกินว่าถ้าใครเป็นคนที่กำหนดมัน คนๆนั้นก็จะไร้ซึ่ง สมถรรภาพ ที่จะสามารถเสพ ศิลป์ ได้ในทันที!! และเรื่องของการวิภาควิจารณ์งานนั้น ผมก็เชื่ออย่างร้ายแรงอีกว่า ถ้าคนที่มาวิจารณ์นั้นยังไม่รู้จักคำว่า ศิลปะคือ? องค์ประกอบคือ? ทัศนะศิลป์คือ? แค่3อย่งก่อน แล้วล่ะก็คนๆนั้นก็ไม่ต่างจาก พ่อค้าแม่ค้าที่จะหยิบสีเมจิ มาเขียนป้ายราคา เพื่อบอกราคาแน่ โดยมีจุดประสงค์แค่ว่ามันจะช่วยให้ขายได้เท่านั้น พอของที่ขายหมด ก็ขย่ำป้ายราคาทิ้ง!! ซึ่งคนประเภทนี้มีอยู่มากในโลกของกราฟฟิค เพราะจากที่ผมได้ ดู ได้ชมตามสื่อต่าง

ในวงการนี้มีอยู่ 4 จำพวกครับ
1.รู้แต่ไม่ชี้ 2.ไม่รู้แต่ชี้ 3.รู้แล้วชี้ 4.ไม่รู้และไม่ชี้
ซึ่งในบ้านเรานี้ จะเป็นพวกที่ 2 ซะประมาณ 90 % เห็นจะได้
ส่วนพวกที่รู้แล้วชี้นั้น ก็จะโดน พวกที่เหลือ เค้าเมิน ไม่คบ เป็นวิสัย แปลก!!

ต้นไม่จะงอกงามและให้ดอกผลได้ดีนั้นขึ้นอยู่ที่การดูและเอาใจใส่ แต่ถึงแม้ว่าออกดอกผลมาแล้วนั้นก็ไม่ใช่จะสวยงามทุกผลทุกดอกไป มันเป็นไปไม่ได้
ผมจึงคิดและกระทำอยู่อย่างเดียวเสมอมาคือ มันเป็น ธรรมชาติ โดยแท้ครับ…..
(ขออภัยที่ไม่มีศัพท์ภาษาอังกฤษแปลกๆ แบบที่ นักออกแบบหลายๆ ท่านนิยมพูดกัน เพียงเพราะผมไม่อยากใช้มัน เพราะเราคือ คนไทยครับ เอาเยี่ยงแต่ไม่จำเป็นต้องเอาอย่างต่างประเทศ ใครไม่นิยมแต่ผมนิยมครับ)
สุดท้ายก็อยากจะขอขอบพระคุณครับ ผมดีใจมาก ที่ได้อ่านบทความที่ดีดี อย่างนี้ครับ ขอบคุณ คุณประชา สุวีรานนท์ สุดยอดครับ….

รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่พบเห็นอยู่จริงๆในวงการฯบ้านเรา โดยเฉพาะการแบ่งก๊กแบ่งเหล่า แต่ถ้ามองอีกมุมนึงก็คงเป็นเรื่องของความสบายใจในการทำงานที่เราอยากทำกับคนที่รู้สึกทำด้วยแล้วจูนกันง่าย หรือคุ้นเคยมากกว่ามากกว่าคนที่ไม่รู้จัก และอีกประเด็นก็คือนิสัยที่ไม่ชอบความเสี่ยง การเปลี่ยนแปลง หรือการปรับตัวบ่อยๆ ชอบความเคยชินของนักออกแบบบ้านเรามากกว่า (จริงๆดิฉันก็เป็น)

สนใจเรียนออกแบบเวบกราฟฟิกดีไซน์ ลองเข้าดู>>>>www.artanddesign.ac.th

เห็นด้วยเหมือนกันคับ ผมอยากเรียนกราฟฟิกส์ดีไซน์อยู่เหมือนกัน คงต้องศึกษาเพิ่มซะหน่อย

ก่อนมาเป็นกราฟฟิกดีไซน์ ถามว่าผมทำอะไรมา หรือคุณทำอะไรมา…
ผมเรียนศิลปะมาตั้งแต่มัธถยม จนจบปริญญา..สาขาออกแบบมาตลอด
จบทำงานด้านออกแบบ มากว่า10 ปี
สิ่งที่ทำให้เราต่างจากมือสมัครเล่นก็คือ..ทักษะของศิลปะ เส้น สี แสง เงา องค์ประกอบ….ที่ลุ่มลึก ซึ้งซาบ ผมว่านะ